Ojciec: Jan Narutowicz
Matka: Wiktoria Szczepowska
Żona: Ewa Maria Krzyżanowska
WIKIPEDIA Gabriel Narutowicz herbu własnego (ur. 17 marca?/29 marca 1865 w Telszach, zm. 16 grudnia 1922 w Warszawie) – polski inżynier hydrotechnik, elektryk, wolnomularz, profesor Politechniki w Zurychu, minister robót publicznych, minister spraw zagranicznych, pierwszy prezydent Rzeczypospolitej Polskiej. Został zastrzelony przez zamachowca w czasie wizyty w gmachu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. więcej…
iPolski Słownik Biograficzny Narutowicz Gabriel (1865–1922), inżynier hydrotechnik, profesor politechniki w Zurychu, minister robót publicznych, minister spraw zagranicznych, pierwszy prezydent RP. Ur. 17 III (starego stylu) w Telszach na Żmudzi, był synem Jana, powstańca 1863 r., właściciela majątku Brewiki (pow. Telsze w gub. kowieńskiej), i jego trzeciej żony Wiktorii ze Szczepowskich, bratem Stanisława (zob.). Wychowywał się w domu w atmosferze ideologii powstańczej, związanej z troską o losy narodu. W r. 1873, aby uniknąć nauki w gimnazjum rosyjskim, podjął naukę w niemieckim gimnazjum klasycznym w Lipawie, które ukończył w r. 1883. Na skutek złego stanu zdrowia (gruźlica płuc) studia wyższe rozpoczął dopiero po rocznej przerwie, kiedy to zapisał się na wydział fizyko-matematyczny uniwersytetu w Petersburgu. Na początku 1886 r. rozwijająca się choroba zmusiła N-a do przerwania nauki i wyjazdu do Davos (Szwajcaria). Na jesieni t. r. – wobec poprawy stanu zdrowia – wstąpił na wydział inżynierii budowlanej politechniki w Zurychu (Eidgenössische Technische Hochschule), który ukończył w marcu 1891. W okresie studiów związany był luźno z emigracyjną grupą «Proletariatu» (ściślej II «Proletariatu»). Gdy jeden z przyjaciół N-a «proletariatczyk» Aleksander Dębski miał w lesie pod Zurychem wypadek z wypróbowywaną wraz z rewolucjonistami rosyjskimi bombą (marzec 1889), poprosił N-a o usunięcie ze swego mieszkania, w obawie przed rewizją, kompromitujących politycznie materiałów. Spowodowało to w następstwie kilkudniowe aresztowanie N-a w Szwajcarii i zamknęło mu możliwość powrotu do kraju, gdzie władze carskie wydały nakaz jego aresztowania. W tym stanie rzeczy, po uzyskaniu dyplomu, N. zdecydował się na pozostanie w Szwajcarii. Pracę zawodową rozpoczął na wiosnę 1891 w Saint Gallen w Biurze Budowy Kolei St. Gallen–Zug. W maju 1892 przeniósł się do miejskiego Biura Wodociągów i Kanalizacji w tym samym mieście na stanowisko inżyniera w dziale budowy. Pracował tam do maja 1895; wówczas objął stanowisko szefa jednej z sekcji regulacji Renu. Również w maju t. r. otrzymał obywatelstwo szwajcarskie (z poddaństwa rosyjskiego zwolnienie uzyskał dopiero w sierpniu 1905). Po kilku miesiącach zaproponowano N-owi objęcie posady w znanym biurze inżynieryjnym inż. L. Kürsteinera w St. Gallen, wyspecjalizowanym w budownictwie kolei, wodociągów i kanalizacji. N. ofertę przyjął. W r. 1896 na Międzynarodowej Wystawie w Paryżu projekty biura Kürsteinera, które były opracowywane przy udziale lub samodzielnie przez N-a, uzyskały złoty medal (ponowny w r. 1900). Ugruntowało to pozycję N-a w środowisku inżynieryjnym Szwajcarii, w wyniku czego Kürsteiner oddał mu kierownictwo biura, a następnie zaproponował N-owi, aby został jego wspólnikiem. W tym biurze N. poświęcił się szczególnie studiom, projektom i budownictwu elektrowni wodnych. Wykonał wiele projektów elektrowni wodnych o mocach sięgających 10 000 KM (m. in. Kubel pod St. Gallen na rzece Urnäsch), a także kierował budową tego rodzaju obiektów w Andelsbuch (w Bregenzerwald), Refrain (na rzece Doubs) i Monthey. więcej…
Akt urodzenia
29.03.1865 Telsze, Litwa
Akt ślubu
14.08.1901 St. Gallen, Szwajcaria
Akt zgonu
16.12.1922 Warszawa św.Aleksander
